Short Peace, Ajinden tanıyacağınızı düşündüğüm Hiroaki Ando, daha çok oyunların karakter dizaynını yapmış olan Hajime Katoki (Policenauts), Tokyo Ghoul ile genç kızlarımızın gönlünde taht kuran Shuhei Morita ve Akira gibi muazzam işlerde imzası olan Katsuhiro Otomo’nun elinden çıkma beş segmentlik (aslında dört ama açılış kısmını da saydım) bir kısa film.
Açılış kısmından başlamak gerekirse Torii kapısı önünde saklambaç oynayan küçük bir kızla açılıyor filmimiz (burada özellikle kapıyı belirtmemin sebebi Torii kapıları ruhlar dünyası ile bizim dünyamızı ayırdığı inanılan bir kapıdır) arkadaşının saklanması için belli bir süre tanıdıktan sonra kapıdan geçerek bir beyaz tavşanla karşılaşıyor aynı Alice’in de yaptığı gibi o tavşan aracılığıyla garip dünyalara gidiyor ve açılış kısmımız bitiyor. Short Peace animesinin ilerleyen kısımlarında farklı hikayelere dalacağımız düşünüldüğünde harika bir fikir olduğunu düşünüyorum.
Tsukumo (Possessions)
Onmou yazıtlarına göre üzerilerinden yüz yıl geçtiğinde eşyalar değişim geçirir ve insanın aklını çelen bir ruh kazanır.
Yağmurlu bir gecede eski bir tapınağa sığınan gezginin ruhlarla olan mücadelesini anlatan bu bölümü çok duygusal buluyorum. Günümüz ilişkilerinde önemsenmeyecek kadar değerini yitiren insanların yalnızlığına ışık tutmaya çalışan bölümün en etkileyici anı bir zamanlar herkesin güzelliğinden mest olduğu Kimono’nun (Japonların ulusal giysisi) modası geçince bir paçavra gibi kenara atıldığını anlattığı kısım. Bu kısmın 86. Akademi Ödüllerinde en iyi kısa animasyon adaylığı olduğunu da belirtmem gerek.
Hi no Youjin (Combustible)
Edo dönemi hikayelerinin klişeleşmiş her özelliğinde bünyesinde barından bu kısımda iki soylu ailenin çocuklarının küçükken birbirlerine verdikleri evlenme sözü karşısında parçalanmalarını görüyoruz. Hırçın erkek evlat olan Matsukichi itfaiye eri olmak istiyordur ama ailenin tek erkek evladı olduğu için bunun gibi boş hayaller kurması istenmemektedir. Bir gün koluna dövme yaptırdığını öğrenen babasının onu evlatlıktan reddetmesiyle hikaye istenilen noktaya gelir (Japonya’da halen sadece yakuzalar ve ipsiz sapsız diyebileceğimiz şahıslar dövme yaptırır) Matsukichi hayaline koşar ama arkasında Owaka’yı bırakır. Owaka evlilik arifesindeyken bir fenerin alevlenmesini sağlayarak büyük bir yangına sebep olur, bu aynı zamanda Matsukichiye yollanan bir yardım çağrısıdır, neyse kızımız büyük yangında ölür ve oğlanın akıbeti bilinmez. Bu sıkıcı öykünün derlerleme olmasının sebebi ise animasyon tarzı, antik japon hikaye parşomenleri tarzında çizilen bu kısım çok nefes kesici anlara sahip ve hikayenin bir noktadan sonra kendi klişelerini kabullenmesine olanak sağlıyor.
Gambo
Short Peace animesinin en sevdiğim kısmı diyebilirim Gambo için. Kendimce ırkçılık hikayesi olarak yorumladığım, izleyenlerin farklı mesajlar da çıkardığı harika bir yapım. Gambo bir kutup ayısı, bu yüzden şeytan olarak görülüp askerlerce bir çok defa saldırıya uğruyor ama ufak yaralarla kurtuluyor. Bu sırada gerçek bir şeytanın (Oni olduğunu düşünüyorum) varlığından bihaber olan askerlerimiz bu konu hakkında bir şey yapmıyorlar. Irkçılık yorumumu da bunun üzerinden tamamlıyorum, daha önce görmedikleri yabancı bir canlının dostane davranışlarını düşmanca algılayıp, kendi kültürlerinde olan asıl şeytanı göz ardı etmeleri günümüz dünyasındaki insanları dış görünüşüne göre yargılama huyuna iyi bir gönderme. Hikayenin ilerleyen kısımlarında Gambo’nun küçük bir kızla dostluğu ve Oni ile mücadelesi anlatılıyor.
Buki no Sarada (A Farewll to Arms)
Sonunda büyük üstat Katsuhiro Otomo’nun eserine geldik, bir grup askerin çölleşmiş arazide giderken savaş sonrası hayalleriyle açılıyor film. O askerlerle duygusal bağ kurmamız isteniyor, günlük yaşamlarında çektiği sıkıntıları anlamamız isteniyor çünkü onlar bugün halen sürmekte olan savaşlardaki evlatlarımız, abilerimiz ve küçük kardeşlerimiz. Çok Hollywood vari bir yönetmenlik görüyoruz film boyunca, sisten slow mo bir şekilde çıkan askerler, hızlı kamera açıları ve tabi ki kahramanlık peşinde koşan insanlar. Hikayemiz çölde harabe bir şehirde düşman izi rastlamak ile devam ediyor, büyük patlamalı anlar yaşanıyor, kahramanlar ölüyor falan. Bir noktada düşmanı etkisiz hale getiriyorlar (düşman dediğim cansız bir makine) askeri malzemelerini çıkaran askerler olurken düşman sadece silahlı askerleri öldürüp gidiyor. İşte o an niye bu kadar diğer öykülerden çok uzak bir temayla filmi bitirmek istediklerini anlıyorsun, robot silahsız askere savaş broşürü verip giderken insanoğlunun içinde yanan savaş aşkını yüzümüze tokat gibi çarpıyor, bir zamanlar metropol olan bir yeri çöl haline getiren bir savaşı silahsızken bile yerden bulduğu taş parçasıyla devam ettirmeye çalışan çıplak bir askerin savaş tutkusu insanın bazı şeyleri düşünmesine yetecek kadar çarpıcı etki bırakıyor.
