9 Kere Leyla İncelemesi

Bu yıl birçok film gibi, 9 Kere Leyla da pandemi nedeniyle vizyona girememişti. Normalde 20 Mart’ta sinemalarda gösterime girmesi planlanan 9 Kere Leyla’nın; geçtiğimiz ay Netflix’in düzenlediği bir etkinlikte 4 Aralık’ta platform üzerinden yayınlanacağının haberini almıştık. Üstelik o etkinlikte birçok orijinal işin de duyurusu yapılmıştı ve bence bu, yerli yapımlar için senenin en güzel haberiydi. Güzel haberler tabii ki bu kadarla da sınırlı kalmadı ve Netflix, 9 Kere Leyla için bizlere bir ön izleme sundu. Ben de filmi izleyip, sizler için değerlendirdim.

Hikaye

9 Kere Leyla, Adem’in (Haluk Bilginer) genç sevgilisi Nergis (Elçin Sangu) ile birlikte olabilmek için eşi Leyla’dan (Demet Akbağ) ayrılmaya çalışmasını konu ediniyor. İki tarafın farklı istekleri sonucunda boşanmaları mümkün olmadığı için Adem, filmin adından da anlaşılacağı üzere 9 canlı eşi Leyla’yı öldürmeye çalışıyor. Böylelikle gerçekleşen absürt olaylar dizisi, Neredesin Firuze tonunda keyifli sahneler sunuyor. Ancak filmin bu bölümüne gelene kadar olan karakterlerin tanıtıldığı giriş bölümünü pek bir keyifsiz buldum. İsim kartlarından tutun, dışarıdan yapılan seslenmelere kadar o kadar gereksiz geldi ki bana, birkaç sahne dışında filmden bu bölümün tamamını silseniz hiçbir şeyi kaybetmezsiniz.

Oyunculuk

Haluk Bilginer ve Demet Akbağ isimlerini bir filmin başrolüne koyduğunuzda açıkçası oyunculuk üzerine olumsuz bir eleştiri getirmek zor. Belki Demet Akbağ’ın filmde yer aldığı sürenin az olmasından yakınabilirsiniz. Ancak filmdeki bir diğer başrol, Elçin Sangu’nun performansı ise daha sürpriz oldu. Sinemada çok fazla yer almamış Elçin Sangu, 9 Kere Leyla ile oldukça iyi bir performans çıkarmış. Ekranda olduğu bölümlerde karakterinin büyüleyiciliğini çok güzel yansıtan oyuncuya aşık olmamak zor. Fırat Tanış ve Alican Yücesoy’un oynadığı yan rollerdeki karakterler için söylenecek çok bir şey yok bence. Ön plana çıkıp rol çalmadan güzel birer performans sunmuşlar. Ancak en çok sevdiğim isim tabii ki Haluk Bilginer. Belki bunda filmin büyük bir bölümünde gözükmesinin payı büyüktür ama olağanüstü bir enerji ve sempatiyle oynamış karakterini. Özellikle bize şarkılar söylediği bölümleri izlemek pek bir keyifli olmuş.

Müzik

Filmde müzik kullanımı oldukça fazla. Hatta neredeyse bir müzikal bile çıkarılabilirmiş. Haluk Bilginer’in bilinçaltı ile olan çatışmalarında tanık olduğumuz şarkı söylemeli bu bölümler, bence filmin en güzel yanı. Ritimli müziklerle, dillere pelesenk olacak sözlere sahip şarkılar yazılmış. Kendinizi, filmde bu şarkıların olduğu sahneleri açıp tekrar tekrar izlerken bulursanız şaşırmayın.

Yönetmenlik

Açıkçası filmin değerlendirmesi en zor kısmı, Ezel Akay’ın yönetmenliğiydi. Ortada absürt bir hikaye var ancak mizah kullanımı zayıf kalmış. Filmin bazı bölümleri oldukça iyi planlarda çekilmişken, bazı bölümleriyse vasatın altında. Alışılagelmiş düz hikayeler yerine filme güzel bir alt metin verme çabası gerçekten takdir edilesi ancak bir manası yok. Bence Ezel Akay çok güzel bir iş ortaya koymak istemiş ama ciddiyet gerektiren konuları komedi ile birleştirmeye çalışması tutmamış.

Sonuç

Filmin genel olarak sevdiğim yanları, sevmediklerimden daha çok. O yüzden ortalamanın üzerinde buldum ve izlerken keyif aldığım bölümler bolca vardı. Hikayedeki fantastik öğeler olsun, müzikale kaçan şarkılar olsun beni heyecanlandırdı. İncil ve sanat ile yapmış olduğu benzetmeleri ise yersiz ve manasız buldum. Özellikle Artemisia Gentileschi’nin tabloları üzerinden yaptığı erkek egemen toplum eleştirileri filmin geneline bakıldığında komedinin arkasında kaybolmuştu. Yer yer mizah olarak kullanıldı belki ama bu tür sembolik göndermeler yapıldığında şahsen altı pek doldurulmadığında beni filmden soğutuyor. Zaten bu tarz ciddi mesajlar verilmek istenen filmlerin türünü dram değil komedi yaptığınızda, Portrait of a Lady on Fire yerine 9 Kere Leyla oluyorsunuz.